Հայաստանից ջհանդամված բոլոր թուրքերը, իբր թե երկրաշարժից տուժած լինելով, պետական մակարդակով կազմակերպված, եկան Հայաստան, բանկերում հերթ կանգնեցին (աչքովս եմ տեսել Վանաձորում), ստացան իրենց տասնյակ հազարավոր ռուբլիները, որովհետև դրանք` բոլորն անխտիր, բազմանդամ ընտանիքներ ունեին, այդ հսկայական գումարներով հեռացան: Այսինքն` նրանք իրենց հատուցմանը հասել են:
Հիշեցնեմ, որ դրանցից ոչ մեկը երկրաշարժից չէր տուժել, որովհետև թրքաց վերջին մեծ քոչը ավտոշարասյունով տեղի ունեցավ դեկտեմբերի 6-ին, իսկ հաջորդ օրը երկրաշարժը եղավ:
Ասեք, խնդրեմ, սումգայիթից, բաքվից, կիրովաբադից, հետագայում` զուտ հայկական բնակավայրերից` Շահումյանից, Գետաշենից ու այլ վայրերից տեղահանված մեր հայերնակիցները գեթ մի լումա ստացե՞լ են դրանցից:
Հիմա «մեր» իշխանական բերանները կապած սարի անասունները կես գրոշի խե՞լք էլ չունեն: Ի՞նչ են թուրքերի ամեն պահանջի դիմաց կռանում, դրանց ոտքերը լիզում:
Դավիթ Գյուլզադյան